Er zullen niet zoveel Europese artiesten zijn die kunnen zeggen dat ze in 47 van de 50 Amerikaanse staten hebben opgetreden, maar dat is wel geldig voor de Zweedse zangeres en songschrijfster Sofia Talvik, een nu 40-jarige folk- en popartieste uit Göteborg die sinds haar debuutalbum “Blue Moon” in 2005 furore weet te maken in de wereld van de betere Americana en rootsmuziek.

Dit jaar bracht ze haar achtste studioalbum “Paws Of A Bear” op de markt, de opvolger van haar in 2015 uitgebrachte schitterende album “Big Sky Country” en de uitstekende kerstplaat “When Winter Comes” uit 2017, twee platen die we hier bij ‘Rootstime’ op deze pagina’s indertijd ook al ruimschoots bejubelden.

In tegenstelling tot haar vorige platen waarbij ze over de wereld rondom haar zong, gaat Sofia Talvik deze keer op de introspectieve toer in de tien nummers op “Paws Of A Bear”. Ze zingt liedjes over haar thuishaven, over het eiland aan de Zweedse westkust waar ze opgroeide en over haar eigen identiteit. Voor de muzikale begeleiding bij deze songs zorgen Tim Fleming op pedal steel, dobro en trompet, Marcus Högquist op elektrische en akoestische gitaar, Janne Manninen op basgitaar en Joakim Lundgren op drums en percussie, terwijl Sofia zelf op piano en akoestische gitaar tokkelt.

In de vakpers wordt het werk van Sofia Talvik wel eens vergeleken met dat van grote folkzangeressen als Judy Collins en Joni Mitchell, maar ook met de sound van haar Zweedse collega’s van de zusjes Söderberg van ‘First Aid Kit’, voornamelijk door de wat bredere instrumentale omlijsting die ze op haar recente albums bij haar liedjes voegt. Mede dankzij een anderhalf jaar durende verblijf in Florida is er in de liedjes en in haar loepzuivere zangpartijen helemaal niets meer merkbaar van haar Zweedse afkomst, waardoor ze helemaal thuis is gaan horen in het lijstje van de beste Americana-artiesten.

De fantastisch mooie openingstrack “Take Me Home” (zie video) is een lieflijk gezongen akoestisch liedje dat door het dromerige “Siren Song” met klagerig klinkend pedal steelwerk wordt opgevolgd. De romantiek en de nostalgie vieren daarna hoogtij in liedjes als “California Snow”, het aan haar geliefde echtgenoot opgedragen “Wrapped in Paper” en pianoballad “Reflections”.

Verder is het volop genieten van de song “Blood Moon” die ze zelfverzekerd maar toch ook met een emotievol klinkende stem zingt. Deze song werd geïnspireerd door de bosbranden waarvan ze de donkere rookwolken zag tijdens een autorit doorheen de ‘Great Plains’ in het noorden van Amerika. De fragiele albumtiteltrack “Paws Of A Bear” werd met een sobere begeleiding van dobro, elektrische en akoestische gitaar helemaal live opgenomen.

In de breekbaar gebrachte afsluiter “Die Alone” legt ze op een geheel eigen manier uit waarom ze ervoor gekozen heeft om kinderloos door het leven te gaan. Niet dat het ook maar een beetje onze zaken zijn, maar haar duidelijkheid hierover getuigt evenzeer over haar sterke persoonlijkheid. Alleen is het jammer dat ze geen navolgelingen zal hebben die ontzettend fier zouden zijn over de muzikale prestaties van hun moeder, maar dan zullen wij hier maar des te meer van genieten.

(valsam)